Güzel Günler Yaşadık Eskiden

Ne güzeldi değil mi eski günler? Akrabalık ilişkileri vardı, ansızın gelen misafirler vardı, komşuluk vardı. Çocukken sokakta çok daha rahat oynardık ve mahalledeki herkesi iyi tanırdık. Şimdi yüksek binalar çoğaldı, yeşilliklerin yerini betonarme yapılar aldı. Önceden büyüklerle aynı evde yaşanırdı.  Şimdi ise evler minyatür gibi olmuş, mobilya ve eşyalar sığmaz hale gelmiş. Aileler bile kendileri evlerine sığamaz olmuş durumda.

Aslında bulunduğumuz alanların gelişmesi için iyi bir seçenekti ama böyle güzel olmadı. Çocukların eğlence alanları kayboldu. Şimdi hangi çocuğu görüyorsam ya elinde telefon yada alışveriş merkezlerinde elektronik oyuncaklarla oynuyor. Doğrusu üzülüyorum. Çocuklar teknolojinin etkisi altında kalmış ve çok küçükken teknoloji ile tanışmış. Çocuk, sokakta arkadaşları ile oynayacak, toza toprağa karışmış bir şekilde eve gelecek. Maalesef günümüzde bu seçenekler yok artık.

Çocukluğunu yaşayan son nesil 90’lı yıllarda kaldı. Oynamadık oyun bırakmazdık. İstop, yakan top, 9 taş, ip atlama, saklambaç vb. oyunlar favorilerimizdi. Kendi oyuncaklarımızı bile kendimiz yapardık. Oyun hamurları vardı ama biz toprakla suyu karıştırıp şekil verirdik. Çok daha eğlenceli ve güzeldi.

İstanbul’da yaşandı bu güzel çocukluk günleri. Şimdiki İstanbul’da bunları yaşamak ne kadar zor değil mi? Yüksek binalar, çok fazla araçlar, değişik insanlar… Kime güvenilir? Kime inanılır? Korkar olduk selam verdiklerimizden. İnsanların yüzünde eskisi gibi masumiyet ve sevecenlik kalmadı. Herkes farklı telaşlara koşuyor, kimsenin birbirinden haberi yok .