İlk Odamın Heyecanı

Nasıl heyecanlıyım belkide ilk defa böyle atıyor kalbim göğüs kafesime sığmıyor sanki çocukluk diyorum şimdilerde ne kadar masum.

90 li yılların başı tam bir isyankarım tabi 15 yaşlarında asi çocuk bana sorarsanız hiç alakası yok tek isteğim kapısı kapanan ve özgürce beni anlatan bir kaç eşya işte. Her gün sıkıntılar çıkartıp benim neden odam yok diye evin içinde dört dönüyorum çekyatta yatmak istemiyorum dile de getiriyorum. Akıllı mantıklı da bir evladım tabi neyse daha sonra dayanamadılar gel zaman git zaman ordan burdan bakıyorlar hele birde kardeşim oldu ona beşik aldılar mı artık hiç kaçışları yoktu.

Bir sabah hadi dediler giyin odanı sen seç anlatamam hissettiğim gururu sanırsınız dünyayı vermişler şöyle bir 20 saniye falan yapacaklarımı hayal ettim posterler bilgisayar masam gitarımı da asacaktım. Yazarken bile içimde hissettiğim şu akıl almaz duygunun verdiği o günkü sevinci şu yaşımda yaşamak için neler vermezdim.

Evimiz küçüktü. Meğer ailem Bursa’ya gittiğimiz hafta sonunda Bursa satılık daire ilanını görmüştü. Hepimiz içimizden geçirmiştik evin büyüklüğünü ve güzelliğini gördüğümüz resimde. Keşke bu evde biz otursak demiştik hep birlikte. Annem ve babam bana sürpriz yapmayı düşündükleri için aslında bu evi bizim alacağımızı söylememişler. Bunu duyunca nasıl mutlu oldum anlatamam. Çünkü orada bana ait bir oda olacaktı.

Aldığımız odamı ertesi gün gelip kurdular ve ben sadece seyrettim. Her şey bitti kapımı kapattılar özgür yaşam alanının bana verdiği özgüven kapalı kapılar arkasında yalnızlıktan aldığım mutluluk aslında bu zamanların habercisiymiş.

Şimdilerde her şey daha zor sevinçler yaşamak imkansız hayat yorucu kalbim çarpmıyor işte Ben odamı gitarımı posterlerimi özlüyorum ve zamanı geri getiremiyorum.